دوستان، یاور دشمن
مابین ۱۶۰۰ تا ۱۸۰۰ میلادی در تمام فلات ایران و آسیای میانه جنگ‌ها بخاطر تسلط سر منطقه به وقوع پیوست.
این جنگ‌ها در کنار نتایج دیگر، آنچنان باعث تضعیف ترکیه، ایران، هندوستان و آسیای میانه شدند که روس‌ها و انگلیسی‌ها که از لحاظ اقتصادی، فنی و ارتشی برتری داشتند به آسانی این مناطق را تحت تسلط خود در آوردند.
سقوط قدرت سیاسی هند، ایران و آسیای میانه فقط بخاطر این نبود که قدرت اقتصادی به سود کشورهای کنار دریاهای جهانی افتاد، بلکه بخاطر خود نابودی این مناطق بود.
برداشت از دایره المعارفه تاریخ دنیا
bertelsmann
و در حالیکه اروپا (بغیر از روسیه) از نیمه قرن پیش با تمام کوشش خود در متحد و همیار کردن منطقه می‌کوشد و نتایج مثبت آن نمایان و آشکار هست، هنوز ما به خود نابودی و جدایی‌طلبی و جداسازی در خاورمیانه ادامه می‌دهیم. به چه خیالی؟ چگونه می‌خواهیم با این تخریب و به تنهایی در مقابل غول‌های امروزی و آینده که از نظر اقتصادی، سیاسی و نظامی بالاتر از تک کشورهای قرون پیشین اروپا هستند، استقلال و آزادی خود حفظ کنیم؟ آنهم در حالیکه امروزه بیش از همیشه از نظر اقتصادی و فنی وابسته به غرب هستیم. فقط با شعار؟
گرچه سران و سالاران ممالک شرق میانه دم از دوستی مردم منطقه می‌زنند و شعار حامی توده بودن می‌دهند، اما اعمالشان بجز یاوری سران و سالاران ممالک غرب که برچسب دشمن بودن خوردند، نبود و نیست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر