وقتی آری به حجاب، آری به خشونت میشود

... یا همیشه آری به حجاب، آری به خشونت بود!
چند ماه پیش بود که به این نکته اشاره کرده بودم:
"(...)
در فیلم‌های ساخته شده در قم‌حوری، زن و مرد لمس نمی‌کنند، نوازش نمی‌‌دهند، همدیگر را در آغوش نمی‌گیرند و پر از صحنه‌های مزحک اما تاسف‌بار که باید مادر و پسر، دختر و پدر، زن و شوهر، خواهر و برادر حتی در عناوین صمیمیت و تسلی از همدیگر فاصله بگیرند.
اما در یک مورد مجازند با هم تماس فیزیکی داشته باشند و به هم نزدیک شوند: هناگم کتک زدن، بروز و نشان دادن خشونت!"
اینکه دولتی، شخصی یا گروهی بنام هرچه و هرکس بخواهد پوشش برای مردم تایین کند خود نشان خشونت هست.
حال بنام اخلاق لگد میکوبند، خونین و مالین میکنند تا تار مو کس و ناکس نبیند! آیا این بی اخلاقان توانایی و خرد دادن درس اخلاق دارند؟
اصل و دردشان اخلاق نیست و آنچه بر ایران درین سه دهه گذشت نشان میدهد که برای اخلاق و رفتار جامعه هیچوقت ارزشی قائل نبودند، اصل مسئله ثبات قدرت و کنترل هست.
تا وقتی که پوشاک و خوراک برایمان تایین کنند، همه کار خواهند توانست کرد.

وقتی کودک بودیم و میخواستیم بزرگ شویم و خود از چنگ والدین کم کم بیرون بکشیم، بیاد دارید اولین زورآزماییها چی بودند!؟ نه اینو نمیخورم، اینو نمیپوشم ... و تا وقتی که نتوانسته بودیم، پیراهن و کفش و شلوار دلخواه خود بپوشیم، از کارهای دیگر که اصلا خبری نبود.

ملل دیگر هم همین روال را تی کردند، در غرب هم حکام، پوشاک و خوراک مردم خود تایین میکردند، اما اینها بالغ شدند و حال ببینیم کی ما میخواهیم بالغ شویم!

تا وقتی که اکثریت قبول و سکوت کند، قدرت با خشونت و یا بقول بعض "توحش" عمل خواهد کرد. و حتی (بخصوص) اگر با ایمان و خواست خود (نه بزور دیگران) حجاب بگزاری به خشونت آری میگویی، به خشونتی که بنام اخلاقی که بهش ایمان داری پیاده میشود. وقتی به خشونت آری بگویی، دیگر یک ایده، طرز لباس پوشیدن ابراز بیان و عقیده نیست، بلکه یک جنایت هست.